Isaías oñehenói
1 Upe áño omano haguépe mburuvicha guasu Ozías, ahecha Ñandejárape guapyha ijyvate etereívape; ijahoja ruguái omyenyhẽ pe tupao. 2 Tekove tata rendýpe ojoguáva oĩ hi'ári ha peteĩ-teĩ, 6 ipepo. Mokõi ipepópe ojaho'i hova, mokõime hetyma, ha mokõi hembývape oveve. 3 Ha he'i joa ojupe:
“Imarangatu,
imarangatu, imarangatu
Ñandejára ipu'akapáva;
yvy tuichakue
henyhẽ heko mimbipágui.”
4 Oñehendúvo ko'ã ñe'ẽ, tupao rokẽ nguéra oryryipa ha pe tupao henyhẽ tatatĩgui. 5 Ha che ha'e: “Amanóta! Ahecha niko che resa tee rupi mburuvicha guasu Ñandejára ipu'akapávape ha che juru niko naipotĩri añe'ẽ haguã ha aiko tetãgua ijuru potĩ'ỹva apytépe.”
6 Upérõ peteĩva umi tekove tata rendýpe ojoguáva oveve che aimeha gotyo. Ipópe tatapỹi ohupi vaekue altárgui,*f** 7 omboja che juru rehe ha he'i chéve:
“Péina kóva
ojáma nde jurúre,
ojepe'áma ne angaipa,
ha umíva ojeheja reíma ndéve.”
8 Upérõ ahendu
Ñandejára he'i ramo:
“Mávapepa amondóta?
Mávatapa ñane rembijokuái?”
Che ha'e: “Ápe aime.
Che jokuái chéve.”
9 Ha'e he'i:
Tereho ere ko'ã mba'e
ko tetã guápe:
“Pehenduve ramo jepe,
ndapeikuaa mo'ãi pe oje'éva,
ha pema'ẽve ramo jepe,
ndapehecha mo'ãi.”
10 Emyakã kuchu ko tetã guápe,
emboty ijapysa ha ehesa jokua,
ohendu'ỹ térã ohecha'ỹ haguã,
ani upéi ohendu
ha ohechakuaa mba'e,
ha ojere hape vaígui
ha aipohano jey
mante chupe kuéra.
11 Che ha'e chupe:
“Araka'e peve piko
péichata, che Jára?”
Ha he'i chéve:
“Umi táva oñehundipa peve,
avave ndoikovéi ipype kuéra;
óga kuéra opyta peve nandi,
ha ñu kuéra avave'ỹre.
12 Ñandejára omosẽ meve
hetãgui opavavépe,
ha opyta peve nandi upe tetã.
13 Ha opyta ramo jepe
10gui peteĩ,
oñehundíta avei,
oñekytĩ ramo guáicha
yvyra guasu
ha imatakuénte opyta.”
Ha pe imatakuégui osẽta hoky
oñemboykétava
Ñandejárape guarã.
Visión y llamamiento de Isaías
1 En el año que murió el rey Uzías vi yo al Señor sentado sobre un trono alto y sublime, y sus faldas llenaban el templo. 2 Por encima de él había serafines; cada uno tenía seis alas; con dos cubrían sus rostros, con dos cubrían sus pies, y con dos volaban. 3 Y el uno al otro daba voces, diciendo: Santo, santo, santo, Jehová de los ejércitos; toda la tierra está llena de su gloria. 4 Y los quiciales de las puertas se estremecieron con la voz del que clamaba, y la casa se llenó de humo. 5 Entonces dije: ¡Ay de mí! que soy muerto; porque siendo hombre inmundo de labios, y habitando en medio de pueblo que tiene labios inmundos, han visto mis ojos al Rey, Jehová de los ejércitos.
6 Y voló hacia mí uno de los serafines, teniendo en su mano un carbón encendido, tomado del altar con unas tenazas; 7 y tocando con él sobre mi boca, dijo: He aquí que esto tocó tus labios, y es quitada tu culpa, y limpio tu pecado. 8 Después oí la voz del Señor, que decía: ¿A quién enviaré, y quién irá por nosotros? Entonces respondí yo: Heme aquí, envíame a mí. 9 Y dijo: Anda, y di a este pueblo: Oíd bien, y no entendáis; ved por cierto, mas no comprendáis. 10 Engruesa el corazón de este pueblo, y agrava sus oídos, y ciega sus ojos, para que no vea con sus ojos, ni oiga con sus oídos, ni su corazón entienda, ni se convierta, y haya para él sanidad. 11 Y yo dije: ¿Hasta cuándo, Señor? Y respondió él: Hasta que las ciudades estén asoladas y sin morador, y no haya hombre en las casas, y la tierra esté hecha un desierto; 12 hasta que Jehová haya echado lejos a los hombres, y multiplicado los lugares abandonados en medio de la tierra. 13 Y si quedare aún en ella la décima parte, esta volverá a ser destruida; pero como el roble y la encina, que al ser cortados aún queda el tronco, así será el tronco, la simiente santa.