1 Aipórõ che pehẽngue kuéra, ko'ãva hína umi ñe'ẽ me'ẽ jarekóva. Upévare tekotevẽ ñane potĩ opa mba'e ikatúva ñane mongy'águi, ñande retépe ha ñande espíritupe, ha Tupã ñembyajépe ñañeha'ã jahupyty teko marangatu oĩmbaitéva.
Ñembyasýgui oiko vy'a
2 Peme'ẽkena chéve che rendaguã pende py'apýpe. Avave ndive na che añái vaekue, avavére ndajapói ivaíva, avave ndive ndajopýi vaekue. 3 Nda'éi kóva akaguaívo pende rehe. Ha'éma haguéicha peẽme niko, peime che py'apýpe jaikove ha ñamano haguã oñondive. 4 Añe'ẽ pene ndive kyhyje'ỹre ha poguerohory eterei. Opa ahasa asy vaekue pa'ũme, che renyhẽ kyre'ỹ ha vy'águi.
5 Aguahẽ guive Macedóniape ndarekói vaekue pytu'u. Opa rupi katu ajuhu jepy'apy. Che jerekuévo ñorãirõ, ha che pype kyhyje. 6 Tupã katu, omokyre'ỹ jeýva ojepy'apývape, che mokyre'ỹ Tito oguahẽre. 7 Ha ndaha'éi oguahẽrente, ha'e avei ikyre'ỹgui pende rehehápe. Ha'e omombe'u mba'eichaitépa peẽ che rechase, peñembyasy ha pejepy'apy che rehe. Opa umíva che mbovy'avéntema.
8 Upe kuatiañe'ẽ ahai vaekue peẽme, pene moñembyasy vaekue ramo jepe, ko'ágã nambyasýi upéva. Ambyasy vaekue ahechávo pe kuatiañe'ẽ pene moñembyasy hague sapy'arã. 9 Ko'ágã katu avy'a, ndaha'éi pomoñembyasy haguére, avy'a pe ñembyasy pene mbojevy haguére Tupã gotyo. 10 Pe ñembyasy Tupãgui oúva niko ñane mbojevy Tupã gotyo, ha upéva ñande reraha ñasẽ haguã ivaívagui, ha ndaipóri ñambyasy vaerã. Pe ñembyasy yvypóragui oúva katu, oporogueraha manóme. 11 Pene ñembyasy ou vaekue Tupãgui. Pehechami mba'eichaitépa ogueru iporãva! Pene mokyre'ỹ ha pesẽ che rehehápe, pene mbopochy ha avei pene mongyhyje. Upéi peche rechase vaekue, pene rakate'ỹ che rehe ha peinupãse upe mba'e vai apoharépe. Ko'ã mba'e rupi pehechauka napeñemongy'ái hague upe mba'épe. 12 Ha ahai ramo guare upe kuatiañe'ẽ, ndaha'éi vaekue upe mba'e apohare térã upe ha'e okaguai haguerehápe. Ojekuaa haguã katu, Tupã renondépe, mba'eichaite pevépa pene rakate'ỹ che rehe. 13 Upéva che mbovy'a jey vaekue.
Upe che mbovy'ave vaekue katu Tito, ovy'a etereíva. Opa peẽ niko pemokyre'ỹ jey chupe. 14 Che ha'éma vaekue Títope, ajerovia etereiha pende rehe, ha ndapyta vaíri. 15 Ha ha'e pende rayhuve, imandu'árõ mba'éichapa peẽ pene ñe'ẽ rendu ha perohory eterei ra'e chupe. 16 Avy'a ikatúgui ajeroviapaite pende rehe!
1 Así que, amados, puesto que tenemos tales promesas, limpiémonos de toda contaminación de carne y de espíritu, perfeccionando la santidad en el temor de Dios.
Regocijo de Pablo al arrepentirse los corintios
2 Admitidnos: a nadie hemos agraviado, a nadie hemos corrompido, a nadie hemos engañado. 3 No lo digo para condenaros; pues ya he dicho antes que estáis en nuestro corazón, para morir y para vivir juntamente. 4 Mucha franqueza tengo con vosotros; mucho me glorío con respecto de vosotros; lleno estoy de consolación; sobreabundo de gozo en todas nuestras tribulaciones.
5 Porque de cierto, cuando vinimos a Macedonia, ningún reposo tuvo nuestro cuerpo, sino que en todo fuimos atribulados; de fuera, conflictos; de dentro, temores. 6 Pero Dios, que consuela a los humildes, nos consoló con la venida de Tito; 7 y no solo con su venida, sino también con la consolación con que él había sido consolado en cuanto a vosotros, haciéndonos saber vuestro gran afecto, vuestro llanto, vuestra solicitud por mí, de manera que me regocijé aún más. 8 Porque aunque os contristé con la carta, no me pesa, aunque entonces lo lamenté; porque veo que aquella carta, aunque por algún tiempo, os contristó. 9 Ahora me gozo, no porque hayáis sido contristados, sino porque fuisteis contristados para arrepentimiento; porque habéis sido contristados según Dios, para que ninguna pérdida padecieseis por nuestra parte. 10 Porque la tristeza que es según Dios produce arrepentimiento para salvación, de que no hay que arrepentirse; pero la tristeza del mundo produce muerte. 11 Porque he aquí, esto mismo de que hayáis sido contristados según Dios, ¡qué solicitud produjo en vosotros, qué defensa, qué indignación, qué temor, qué ardiente afecto, qué celo, y qué vindicación! En todo os habéis mostrado limpios en el asunto. 12 Así que, aunque os escribí, no fue por causa del que cometió el agravio, ni por causa del que lo padeció, sino para que se os hiciese manifiesta nuestra solicitud que tenemos por vosotros delante de Dios.
13 Por esto hemos sido consolados en vuestra consolación; pero mucho más nos gozamos por el gozo de Tito, que haya sido confortado su espíritu por todos vosotros. 14 Pues si de algo me he gloriado con él respecto de vosotros, no he sido avergonzado, sino que así como en todo os hemos hablado con verdad, también nuestro gloriarnos con Tito resultó verdad. 15 Y su cariño para con vosotros es aun más abundante, cuando se acuerda de la obediencia de todos vosotros, de cómo lo recibisteis con temor y temblor. 16 Me gozo de que en todo tengo confianza en vosotros.