Tupã oiporavo Israélpe
1 Jesucristo reroviaha che rekópe, ha'e añetegua, nda che japúi. Upéi ave, che akã, oisãmbyhýva Espíritu Santo, he'i chéve añeteha: 2 ajepy'apy manterei ha che py'ápe areko peteĩ ñembyasy opa'ỹva, 3 hi'ãnte chéve che voi ajeharu, ajei Jesucrístogui, upéicha aipytyvõta ramo che pehẽngue kuéra umi che retãguávape. 4 Ha'e kuéra niko Israel ñemoñare, ha Tupã oguereko chupe kuéra ita'ýrarõ. Tupã oĩ vaekue ijapytépe kuéra heko mimbipa reheve, ha oñoñe'ẽ me'ẽ hendive kuéra, ome'ẽ chupe kuéra Moisés rembiapoukapy, Tupã rayhu kuaa ha iñe'ẽ. 5 Ha'e kuéra niko ñande ru kuéra ypykue ñemoñare, ha chugui kuéra, yvypóra rekópe, ou pe Mesías, Tupãva opa mba'e ári, oñemomba'e guasúva opa ára. Amén.
6 Ha nda'éiko hína Ñandejára Ñe'ẽ ndoiko véimava, nda opavavéi Israelgua ñemoñare ndaha'éi haguére Israelgua añete. 7 Nda opavavéi Abraham ñemoñare, ta'ýra tee. Tupã katu he'i vaekue chupe kuéra: “Ne ñemoñare oúta Isaac rupi.” 8 Kóva ohechauka ñandéve, avave ndaha'eiha Tupã ra'y peteĩ máva ñemoñare haguérente. Upéva rangue, umi Tupã ñe'ẽ me'ẽ rupi ojererekóva ta'ýrarõnte ojeguereko kuaa ñemoñare tee ramo. 9 Upéva hína pe ñe'ẽ Tupã ome'ẽ vaekue Abrahámpe: “Upéva upe ára rupi aju jeýta, ha Sara imembýta.”
10 Ha upépe ndopái. Umi mokõi Rebeca memby, peteĩnte vaekue itúva, ñande ru ypykue Isaac. 11-13 Ha ha'e kuéra oikove mboyve, ne'ĩrarõ gueteri ojapo mba'eve, iporãva térã ivaíva, Tupã he'i Rebécape: “Pe ijypykue, imitãvéva rembiguáita.” Ha upéva avei oĩ Ñandejára Ñe'ẽme he'íva: “Ahayhu vaekue Jacóbpe, ha ndacha'éi Esaú rehe.” Upéicha opyta, Tupã ikatuha oiporavo, ojerureháicha pe ojaposéva, umi ohenói vaerãme, oma'ẽ'ỹre mba'épa ojapo ra'e.
Tupã heko ijehegui
14 Ja'éta piko upévare Tupã ndaheko jojaiha? Ahániri katu! 15 Tupã niko he'i vaekue Moiséspe: “Aiporiahurerekóta che aipotávape, ha amboaichejárata avei che aipotávape.” 16 Ha upéicha, noĩri yvypóra oipotáre térã oñeha'ãre, oĩ katu Tupã poriahurerekóre. 17 Ñandejára Ñe'ẽme, ha'e he'i mburuvicha guasu Egipto guápe: “Ajapo nde hegui mburuvicha guasu ahechauka haguã nde pype che pu'aka, ha ajekuaauka haguã yvy tuichakue.” 18 Ha upéicha Tupã oiporiahurereko ha'e oiporiahurerekosévape, ha avei ombopy'a hatã, ha'e ombopy'a hatãsévape.
19 Eréta jepe chéve: “Upéicharõ, mba'e piko Tupã omboja kuaa yvypórare, ko avave ndaikatúiva opu'ã hese?” 20 Ha nde, yvypóra, máva piko nde, rehova api haguã Tupãme? Japepo yvy piko he'íta nga'u ijapoharépe: “Mba'ére piko che apo péicha?” 21 Kambuchi apoha ikatu ojapo ojaposéva pe tujúgui, ha upe tujúgui voi, ikatu ojapo peteĩ japepo ojeporu vaerã ha'e oikuaahápe, ha ambue oiporu haguã maymáva.
22 Tupã, oikuaauka haguã mba'éichapa oporonupã, ha ohechaukávo ipokatu, ogueropu'aka heta ñeha'arõ kuaápe, umi oñenupã vaerãme ha ho'áva ohóvo ñehundípe. 23 Upe jave avei, oikuaaukase vaekue ñande pype heko mimbipa tuichaitéva. Ñande poriahurereko niko, ha ñane mbosako'i voive guive jaike haguã upe heko mimbipápe. 24 Ha upéicha, Tupã ñane renói, judío apytepeguáva ha judio'ỹva apytepeguáva.

25 Oje'eháicha Oseas kuatiápe:
“Umi che retãgua'ỹvape
ha'éne che retãguaha,
kuña ahayhu'ỹvape
ha'éne ahayhuha.
26 Ha upe oje'e haguetépe:
‘Peẽ ndaha'éi che retãgua’,
oñehenóita chupe kuéra
pe Tupã oikovéva ra'y tee.”

27 Israelgua kuérare katu, Isaías he'i vaekue: “Israel ñemoñare kuéra hetaiterei ramo jepe yvyku'i yguasu peguáicha, peteĩ hembyremínte oñepysyrõtava. 28 Vokói etéma Ñandejára ojapopáta hína opa yvy ári, oñe'ẽ me'ẽ hague.” 29 Isaías voi he'i haguéicha ko'ágã mboyve:
Ñandejára ipu'akapáva
ndohejái rire ñandéve
ñemoñare,
ko'ágã voi ñande
Sodoma ha Gomórraicha
vaerã mo'ã.
30 Mba'épa ja'éne kóvape? Ñande jerovia rupi, Tupã omboheko joja hague umi heko jeroviaha'ỹvape, ndohekái vaekue voi teko joja. 31 Umi Israelgua katu, omopyendase vaekue heko joja tembiapoukapýpe, ndohupytýi upéva. 32 Mba'ére piko? Noñemopyendáigui jeroviápe, hembiapokuépente. Upévare oñepysãnga hikuái pe “ita oñeñepysãngaháre”, 33 Ojehecháva Ñandejára Ñe'ẽme:
“Che amoĩ Siónpe peteĩ ita,
ita oñepysãngatahápe hikuái.
Umi ojeroviáva hese
ndopyta rei chéne.”
El pueblo de Dios
1 Yo creo en Jesucristo, y por eso digo la verdad. El Espíritu Santo me guía, y en lo más profundo de mi ser me asegura que no miento. 2 Es verdad que estoy muy triste, y que en mi corazón siento un dolor que no me deja. 3 Sufro por los judíos, que son mi pueblo, y quisiera ayudarlos. Yo estaría dispuesto a caer bajo la maldición de Dios, y a quedar separado de Cristo, si eso los ayudara a estar cerca de Dios. 4 Ellos son el pueblo que Dios ha elegido. A ellos Dios les dio el derecho de ser sus hijos. Dios ha estado con ellos, y les ha mostrado su gran poder. Hizo pactos con ellos, y les dio su ley. Les enseñó a adorarlo de verdad, y también les hizo promesas. 5 Ellos pertenecen al pueblo de Dios. Y el Mesías, como hombre, pertenece a ese mismo pueblo. Él gobierna sobre todas las cosas, y es Dios. ¡Alabado sea Dios por siempre! Amén.
6 No estoy diciendo que Dios no haya cumplido sus promesas con el pueblo de Israel. Pero no todos los judíos son realmente parte del pueblo de Israel, 7 ni todos los descendientes de Abraham son verdaderos hijos de Abraham. Pues Dios le había dicho: «Tu descendencia vendrá por medio de Isaac.» 8-9 Esto significa que nadie es hijo de Dios solo por pertenecer a cierta familia o raza. Al contrario, la verdadera familia de Abraham la forman todos los descendientes de Isaac. Porque Isaac fue quien nació para cumplir la promesa que Dios le hizo a Abraham: «Dentro de un año volveré, y para entonces Sara ya tendrá un hijo.»
10-12 Pero eso no es todo. Aun cuando los dos hijos de Rebeca eran de nuestro antepasado Isaac, Dios eligió solo a uno de ellos para formar su pueblo. Antes de nacer, ninguno de los niños había hecho nada, ni bueno ni malo. Sin embargo, Dios le dijo a Rebeca que el mayor serviría al menor. Con esto Dios demostró que él elige a quien él quiere, de acuerdo con su plan. Así que la elección de Dios no depende de lo que hagamos. 13 Como dice la Biblia: «Preferí a Jacob, y no a Esaú.»
14 ¿Y por eso vamos a decir que Dios es injusto? ¡Claro que no! 15 Porque Dios le dijo a Moisés: «Yo tendré compasión de quien yo quiera tenerla.» 16 Así que la elección de Dios no depende de que alguien quiera ser elegido, o se esfuerce por serlo. Más bien, depende de que Dios le tenga compasión.
17 En la Biblia leemos que Dios le dijo al rey de Egipto: «Te hice rey, precisamente para mostrar mi poder por medio de todo lo que haré contigo, y para que todo el mundo me conozca.» 18 Así que todo depende de lo que Dios decida hacer: él se compadece de quien quiere, y a quien quiere lo vuelve terco.
El enojo y la compasión de Dios
19 Si alguien me dijera: «¿De qué nos va a culpar Dios, si nadie puede oponerse a sus deseos?», 20 yo le contestaría: «Amigo mío, tú no eres nadie para cuestionar las decisiones de Dios.» La olla de barro no puede quejarse con el que la hizo, de haberle dado esa forma. 21 El alfarero puede hacer con el barro lo que quiera. Con el mismo barro puede hacer una vasija para usarla en ocasiones especiales, y también una vasija de uso diario.
22 Algo parecido ha hecho Dios. Ha querido dar un ejemplo de castigo, para que todo el mundo conozca su poder. Por eso tuvo mucha paciencia con los que merecían ser castigados y destruidos. 23 Al mismo tiempo, demostró su gran amor y poder para salvarnos. Desde un principio nos tuvo compasión, y nos eligió para vivir con él. 24 Y no le importó que fuéramos judíos o no lo fuéramos. 25 Como dice Dios en el libro del profeta Oseas:

«A un pueblo que no me pertenece,
lo llamaré mi pueblo.
A un pueblo que no amo,
le mostraré mi amor.

26 »Y allí donde les dije:
“Ustedes no son mi pueblo”,
les diré:
“Ustedes son mi pueblo,
porque yo soy el Dios de la vida.”»

27 Además, el profeta Isaías dijo acerca de los israelitas:

«Aunque los israelitas sean tantos
como los granos de arena en la playa,
solo unos cuantos serán salvados.

28 Muy pronto el Señor juzgará
a todos los habitantes de la tierra.»

29 Y, como el mismo Isaías dijo:

«Si el Dios todopoderoso
no hubiera salvado a unos pocos,
ahora mismo estaríamos
como las ciudades de Sodoma y Gomorra.»
Israel y Cristo
30 ¿Qué más les puedo decir? Que aunque la gente de otros pueblos no estaba haciendo nada para que Dios los aceptara, él los aceptó porque confiaron en él. 31 En cambio, los israelitas fueron rechazados, porque trataban de cumplir la ley para que Dios los aceptara. 32 ¿Y por qué no fueron aceptados? Porque querían que Dios los aceptara por lo que hacían, y no por confiar solo en él. Por eso Cristo fue para ellos como una piedra en la que tropezaron. 33 En la Biblia Dios dijo:

«Yo pongo en Jerusalén
una roca con la cual
muchos tropezarán y caerán.
Pero Dios no defraudará
a los que confíen en él.»