Abraham jerovia
1 Ha aipórõ, mba'épe osẽ porã hague piko ja'éta ñande ru ypykue Abraham. 2 Añetehápe, Abraham ojeguereko rire heko jojáva ramo hembiapokueta rupi, hekópe oñembotuicha vaerã mo'ã, ndaha'éirõ jepe Tupã renondépe. 3 Ñandejára Ñe'ẽ he'i: “Abraham niko oguerovia vaekue Tupãme, upévare Tupã oguereko vaekue chupe heko jojáva ramo.” 4 Oimérõ omba'apóva, ojehepyme'ẽ chupe imba'apokuére, ndaha'éi jopói ramo. 5 Ha pe ojapo'ỹva mba'eve ha oguerovia Tupãme, pe omboheko jojáva mba'e vai apohápe, ha upévape Tupã ohecha kuaa pe ijerovia, omoĩ porã haguã chupe hendive. 6 David voi ohechauka vaekue mba'éichapa ovy'a, pe Tupã oguerekóva heko jojávarõ, oma'ẽ'ỹre mba'épa ojapo. 7 He'i avei David:
“Ovy'aiténepa umi Tupã
oheja reíva chupe heko añangue,
ha ombohasa reíva
umi iñangaipa.
8 Ovy'aiténepa pe yvypóra
Ñandejára oipysyrõva
angaipágui.”
9 Oiménepa pe vy'a ohupyty, umi ojeapi'o vaekuépente, térãpa ohupytýne avei umi ha'e'ỹvape? Ja'e vaekue Tupã ohecha kuaa hague Abrahámpe ijerovia, oguereko haguã chupe heko jojáva ramo. 10 Ha araka'e piko ojehecha kuaa ra'e chupe? Abraham ojeapi'o rirépa ra'e, térãpa upe mboyve? Nda upe riréi, upe mboyve vaekue. 11 Abraham ojeapi'o upe rire, Tupã ohechaukávo oguerekomaha chupe heko jojáva ramo, ijerovia rupi. Péicha Abrahámgui oiko vaekue avei opa ogueroviáva ru, tojeapi'o'ỹ jepe ra'e. Ha umívape Tupã oguereko avei heko jojáva ramo. 12 Ha Abraham ha'e avei umi ojeapi'oukáma vaekue ru, ha ojapyhy upe ñande ru ypykue jerovia, ha'e oñandúma vaekue ojeapi'ouka mboyve voi.
Ñe'ẽ me'ẽ Abraham ñemoñarépe guarã
13 Tupã niko ome'ẽ vaekue iñe'ẽ Abraham ha iñemoñare kuérape, ohupytytaha ko yvy tuichakue imba'erã. Ha upe ñe'ẽ me'ẽ, ndoiko mo'ãi tembiapoukapy ojejapo ramo añónte, teko joja osẽva jerovia rupi mante. 14 Pe Tupã ome'ẽva ohupyty ramo umi tembiapoukapy ojapóvante, pe jerovia ndaha'e mo'ãi mba'eve. Ha pe Tupã ñe'ẽ me'ẽ katu mba'eve reíta. 15 Tembiapoukapy ogueru ñenupã, ha tembiapoukapy ndaiporihápe katu, ndaipóri avei opu'ãva hese.
16 Upévare, upe ñe'ẽ Tupã ome'ẽ vaekue Abrahámpe iporã haguã mayma iñemoñarépe, ou vaerã jeroviágui. He'ise, upe ñe'ẽ me'ẽ ndaha'eiha umi tembiapoukapy ojapóvape guarãnte, umi oñemohatãva ijeroviápe guarã katu avei, Abrahámcha. Upéicha rupi ha'e ñande ru, 17 he'iháicha Ñandejára Ñe'ẽ: “Ajapo vaekue nde hegui heta tetã ru.” Upéva hína pe Tupã oguerovia vaekue Abraham, Tupã omoingove jeýva omano vaekuépe, ha ojapóva umi mba'e oĩ'ỹva gueteri.
18 Ndaikatu véima jave oñeha'arõ mba'eve, Abraham oguerovia ha oha'arõ kuaa jey. Ha upéicha oiko chugui “heta tetã ru”, Tupã he'i haguéicha chupe. “Péichata hetakue ne ñemoñare.” 19 Abraham jerovia naikangýi vaekue, oguerekómarõ jepe haimete 100 áño, ha ohecha kuaa ha'e ha Sara haimetemaha omano, ha ituja ha iguãiguĩ etereíma iñemoñare haguã. 20 Nosẽi ogueroviávagui ha ijerovia naikangýi, oguerovia mbareteve katu. Oguerohory Tupãme, 21 oguerovia etereígui Tupã ipu'akaha ojapo haguã pe iñe'ẽ me'ẽ haguéicha chupe. 22 Upévare, Tupã ohecha kuaa ha oguereko chupe heko jojáva ramo.
23 Ha upe Tupã ohecha kuaa hague chupe, ndaha'éi oje'éva Abraham rehe añónte. 24 Oje'e avei ñande rehe. Tupã ohecha kuaa ñandéve ñande jerovia, jarovia ramo chupe. Ha'e omoingove jey Jesús Ñandejárape, 25 oñeme'ẽ vaekue omano haguã ñane angaipáre, ha oñemoingove jey ñane mboheko joja haguã.
El ejemplo de Abraham
1 Pensemos en lo que le pasó a Abraham, nuestro antepasado. 2 Si Dios lo hubiera aceptado por todo lo que hizo, entonces podría sentirse orgulloso ante nosotros. Pero ante Dios no podía sentirse orgulloso de nada. 3 La Biblia dice:

«Dios aceptó a Abraham
porque Abraham confió en Dios.»

4 Ahora bien, el dinero que se le paga a alguien por un trabajo no es ningún regalo, sino algo que se le debe. 5 En cambio, Dios declara inocente al pecador, aunque el pecador no haya hecho nada para merecerlo, porque Dios le toma en cuenta su confianza en él. 6 David nos habla de la felicidad de aquellos a los que, sin hacer nada para merecerlo, Dios declara inocentes por confiar en él. Así lo dice en la Biblia:

7 «¡Qué felices son aquellos
a los que Dios perdona!
¡Dios ya se ha olvidado
de los pecados que cometieron!

8 »¡Qué felices son aquellos
a los que Dios perdona
de todo lo malo que han hecho!»

9 Pero esta felicidad, ¿es solo de los que están circuncidados, o también de los que no lo están? Ya dijimos que Dios aceptó a Abraham, porque él confió en Dios. 10 Y no hay duda de que Dios aceptó a Abraham antes de que fuera circuncidado. 11 En realidad, Abraham fue circuncidado para demostrar que Dios ya lo había aceptado por confiar en él. Fue así como Abraham se convirtió en el padre de todos los que confían en Dios, aunque no estén circuncidados. 12 Pero Abraham es también el padre de los que están circuncidados, y que a la vez confían en Dios, pues con esto siguen el ejemplo de Abraham antes de que fuera circuncidado.
Promesa a los que confían en Dios
13 Dios le prometió a Abraham que a él y a sus descendientes les daría el mundo. Se lo prometió, no porque Abraham hubiera obedecido la ley, sino porque confió en Dios; esto hizo que Dios lo aceptara. 14 Si la promesa de Dios fuera para los que obedecen la ley, entonces de nada serviría confiar en Dios, y su promesa no valdría de nada.
15 Dios castiga a los que desobedecen la ley; pero cuando no hay ley, nadie es culpable de desobedecerla. 16 Por eso, para que la promesa de Dios tuviera valor para los descendientes de Abraham, Dios no pidió nada a cambio. Hizo la promesa para todos los que confiaran en él. No solo para los que obedecen la ley, sino también para los que confían como Abraham. Por eso Abraham es el padre de todos nosotros. 17 En la Biblia, Dios le dijo a Abraham que llegaría a ser el antepasado de gente de muchos países. Esta promesa se la hizo Dios a Abraham porque Abraham creyó en él, que es el único Dios con poder para resucitar a los muertos y para crear cosas nuevas.
18 Cuando Dios le prometió a Abraham que tendría muchísimos descendientes, esto parecía imposible. Sin embargo, por su esperanza y confianza en Dios, Abraham llegó a ser el antepasado de gente de muchos países que también confían en Dios. 19 Aunque Abraham tenía casi cien años, y sabía que pronto moriría, nunca dejó de confiar en Dios. Y aunque sabía que su esposa Sara no podía tener hijos, 20 nunca dudó de que Dios cumpliría su promesa. Al contrario, su confianza era cada vez más firme, y daba gracias a Dios.
21 Abraham estaba completamente seguro de que Dios tenía poder para cumplir su promesa. 22 Por eso Dios lo aceptó. 23 Y cuando la Biblia dice que Dios aceptó a Abraham, no se refiere solo a él 24 sino también a nosotros. Dios es el mismo que resucitó a Jesús nuestro Señor, y nos acepta si confiamos en él. 25 Dios entregó a Jesús para que muriera por nuestros pecados, y lo resucitó para que fuéramos declarados inocentes.