Tupã mborayhu
1 Jonás oñemyrõ ha ipochy ko'ã mba'ére.
2 Ha oñembo'e Ñandejárape kóicha:
Ñandejára, che niko aikuaa porã vaekue voi asẽ mboyve aikohágui kóicha rejapotaha. Upévare voi añeha'ã vaekue aha akañy Tarsíspe. Aikuaa Tupã nde ne mba'e porã ha reporohayhuha, ha hasýpe nde pochýva. Nde reporohayhu etereígui nderejapói voi hembiapo vaívare upe eréva rejapotaha. 3 Upévare Ñandejára eipe'a che hegui che rekove. Iporãve ningo amano mba'e kóicha aikove rangue.
4 Ha Ñandejára he'i chupe:
Mba'ére piko péicha nde pochy?
5 Ha osẽ oho Jonás upe távagui. Oho oñemohenda kuarahy resẽ gotyo. Upépe omopu'ã peteĩ oñemo'ã haguãme kuarahýgui. Oguapy iguýpe ha oha'arõ ohecha haguã upe ojehútava Nínivepe. 6 Upémarõ Tupã Ñandejára omoheñói peteĩ mba'ysyvo máta omo'ã haguã Jonáspe kuarahýgui, oñeñandu porãve haguã. Kóva tuicha ombovy'a Jonáspe. 7 Ko'ẽvo katu Tupã omondo peteĩ yso okarúva upe mba'ysyvo mátare, ha ombopiru. 8 Kuarahy opu'ãvo, Tupã ombou kuarahy resẽ guio peteĩ yvytu raku ombopy'a ropútava Jonáspe. Kuarahy katu haku tini iñakãre ha ho'áta katuete hese pytũ. Jonás he'i ipy'apýpe: “Iporãve ningo amano mba'e kóicha aikove rangue”.
9 Tupã katu he'i chupe:
—Mba'éicha rupi piko nde pochýta upe mba'ysyvo mátape ojehu vaekuére?
He'i chupe Jonás:
—Ha mba'ére piko nda che pochy mo'ãi? Pochýgui amano potaite aína!
10 Upémarõ Ñandejára he'i chupe:
—Ko mba'ysyvo máta ningo heñói ha okakuaa peteĩ pyharépe, ha ko'ẽmbávo omano. Nde ndaha'éi imoheñói térã iñangarekohare ha ko'ágã rembyasy imano. 11 Mba'éicha piko aipo ramo che, na che mandu'a mo'ãi Nínive rehe? Upe táva tuichaitépe niko oĩ amo 120.000 rupi oikóva ha oikuaa'ỹva ivaíva ha iporãva. Upépe heta avei mymba kuéra.
Jonás discute con Dios
1 Jonás se enojó muchísimo, pues no le gustó que Dios hubiera perdonado a la gente de Nínive. 2 Muy molesto, le dijo a Dios:

—¡Ya lo decía yo, mi Dios, ya lo decía yo! Hiciste lo que pensé que harías cuando aún estaba en mi tierra. Por eso quise huir lejos de ti.
»Yo sé que eres un Dios muy bueno; te compadeces de todos y es difícil que te enojes. Eres tan cariñoso que, cuando dices que vas a castigar, después cambias de opinión y no lo haces. 3 A mí me molesta eso; prefiero que me quites la vida. Si vas a ser así, mejor mátame.

4 Dios le preguntó a Jonás:

—¿Qué razón tienes para enojarte así?

5 Jonás salió de la ciudad y se fue a un lugar desde donde podía verlo todo. Luego cortó unas ramas y construyó un refugio para protegerse del sol. Se sentó bajo la sombra, y se puso a esperar lo que iba a pasarle a la ciudad.
6 Por su parte, Dios hizo brotar una planta; esta creció y cubrió el refugio de Jonás. Así Dios le dio a Jonás una sombra mejor para que no sintiera tanto calor. ¡Jonás quedó muy contento con aquella planta!
7 Pero después, Dios hizo que un gusano viniera al otro día, y picara la planta. Esta pronto se secó, 8 y cuando salió el sol, Dios mandó un viento tan caliente que el pobre Jonás casi se desmayaba. Era tanto el calor que Jonás quería morirse; por eso gritó:

—¡Prefiero morir que seguir viviendo!

9 Entonces Dios le preguntó a Jonás:

—¿Crees que es justo que te enojes tanto porque se secó esa planta?

—Por supuesto que sí —dijo Jonás—. Sin ella, prefiero morirme.

10 Dios le respondió a Jonás:

—Estás preocupado por una planta que no sembraste ni hiciste crecer. En una noche creció, y en la otra se secó. 11 ¿No crees que yo debo preocuparme y tener compasión por la ciudad de Nínive? En esta gran ciudad viven ciento veinte mil personas que no saben qué hacer para salvarse, y hay muchos animales.