1 Aipórõ che pehẽngue kuéra, ko'ãva hína umi ñe'ẽ me'ẽ jarekóva. Upévare tekotevẽ ñane potĩ opa mba'e ikatúva ñane mongy'águi, ñande retépe ha ñande espíritupe, ha Tupã ñembyajépe ñañeha'ã jahupyty teko marangatu oĩmbaitéva.
Ñembyasýgui oiko vy'a
2 Peme'ẽkena chéve che rendaguã pende py'apýpe. Avave ndive na che añái vaekue, avavére ndajapói ivaíva, avave ndive ndajopýi vaekue. 3 Nda'éi kóva akaguaívo pende rehe. Ha'éma haguéicha peẽme niko, peime che py'apýpe jaikove ha ñamano haguã oñondive. 4 Añe'ẽ pene ndive kyhyje'ỹre ha poguerohory eterei. Opa ahasa asy vaekue pa'ũme, che renyhẽ kyre'ỹ ha vy'águi.
5 Aguahẽ guive Macedóniape ndarekói vaekue pytu'u. Opa rupi katu ajuhu jepy'apy. Che jerekuévo ñorãirõ, ha che pype kyhyje. 6 Tupã katu, omokyre'ỹ jeýva ojepy'apývape, che mokyre'ỹ Tito oguahẽre. 7 Ha ndaha'éi oguahẽrente, ha'e avei ikyre'ỹgui pende rehehápe. Ha'e omombe'u mba'eichaitépa peẽ che rechase, peñembyasy ha pejepy'apy che rehe. Opa umíva che mbovy'avéntema.
8 Upe kuatiañe'ẽ ahai vaekue peẽme, pene moñembyasy vaekue ramo jepe, ko'ágã nambyasýi upéva. Ambyasy vaekue ahechávo pe kuatiañe'ẽ pene moñembyasy hague sapy'arã. 9 Ko'ágã katu avy'a, ndaha'éi pomoñembyasy haguére, avy'a pe ñembyasy pene mbojevy haguére Tupã gotyo. 10 Pe ñembyasy Tupãgui oúva niko ñane mbojevy Tupã gotyo, ha upéva ñande reraha ñasẽ haguã ivaívagui, ha ndaipóri ñambyasy vaerã. Pe ñembyasy yvypóragui oúva katu, oporogueraha manóme. 11 Pene ñembyasy ou vaekue Tupãgui. Pehechami mba'eichaitépa ogueru iporãva! Pene mokyre'ỹ ha pesẽ che rehehápe, pene mbopochy ha avei pene mongyhyje. Upéi peche rechase vaekue, pene rakate'ỹ che rehe ha peinupãse upe mba'e vai apoharépe. Ko'ã mba'e rupi pehechauka napeñemongy'ái hague upe mba'épe. 12 Ha ahai ramo guare upe kuatiañe'ẽ, ndaha'éi vaekue upe mba'e apohare térã upe ha'e okaguai haguerehápe. Ojekuaa haguã katu, Tupã renondépe, mba'eichaite pevépa pene rakate'ỹ che rehe. 13 Upéva che mbovy'a jey vaekue.
Upe che mbovy'ave vaekue katu Tito, ovy'a etereíva. Opa peẽ niko pemokyre'ỹ jey chupe. 14 Che ha'éma vaekue Títope, ajerovia etereiha pende rehe, ha ndapyta vaíri. 15 Ha ha'e pende rayhuve, imandu'árõ mba'éichapa peẽ pene ñe'ẽ rendu ha perohory eterei ra'e chupe. 16 Avy'a ikatúgui ajeroviapaite pende rehe!
1 Queridos hermanos y hermanas en Cristo, Dios nos hizo esa promesa. Por eso, para que Dios nos acepte, no debemos hacer el mal, sino mantenernos libres de pecado. Honremos a Dios, y tratemos de ser santos como él.
Los corintios alegran a Pablo
2 ¡Hágannos un lugar en su corazón! Con nadie hemos sido injustos. A nadie hemos dañado, ni de nadie nos hemos aprovechado. 3 No les digo esto para que se sientan mal, pues ya les hemos dicho que ni la vida ni la muerte podrán impedir que los amemos. 4 Me siento orgulloso de ustedes, y les tengo mucha confianza. Estoy muy contento, a pesar de todas las dificultades que hemos tenido.
5 Desde que llegamos a la región de Macedonia, no hemos descansado. Al contrario, hemos sufrido mucho. Hemos luchado contra nuestros enemigos y contra nuestro miedo. 6 Pero Dios, que anima a los que sufren, nos consoló con la llegada de Tito. 7 Y no solo nos alegramos de verlo, sino también de saber que él estuvo muy contento con ustedes. Tito nos contó que desean vernos, que están tristes por lo que ha pasado, y que se preocupan por mí. Al oír esas noticias, me puse más contento todavía.
8 La carta que les escribí hizo que ustedes se pusieran tristes. Pero no lamento haberla escrito. Lo lamenté al principio, cuando supe que por un tiempo esa carta los llenó de tristeza. 9 Pero ahora estoy contento, porque esa tristeza hizo que ustedes cambiaran y que le pidieran perdón a Dios. En realidad, Dios así lo quiso. Por eso, no creo que hayamos hecho mal al escribirles. 10 Cuando Dios los ponga tristes, no lo lamenten, pues esa tristeza hará que ustedes cambien, y que pidan perdón y se salven. Pero la tristeza provocada por las dificultades de este mundo, los puede matar.
11 ¡Qué bueno que Dios los haya hecho ponerse tristes! ¡Vaya cambio que tuvieron! Así pudieron darse cuenta de que soy inocente, y hasta me defendieron. También se enojaron y tuvieron miedo de lo que podría suceder. Sintieron deseos de verme, y castigaron al culpable. Con todo esto, ustedes demostraron que no tenían nada que ver en el asunto. 12 Por mi parte, cuando les escribí esa carta, no estaba pensando en la persona que hizo el daño, ni a quién se lo hizo. Más bien, quería que Dios fuera testigo de lo mucho que ustedes se preocupan por nosotros. 13 Esto nos hace sentirnos mejor.
Tito está muy contento, pues ustedes lo ayudaron a seguir adelante. Eso nos alegró más todavía. 14 Ya le había dicho a Tito que yo estaba muy orgulloso de ustedes. ¡Y no me hicieron quedar mal! Al contrario, todo lo que le dijimos a Tito fue verdad, como también es verdad lo que les dijimos a ustedes. 15 Tito recuerda que todos ustedes lo obedecieron y lo respetaron mucho. Por eso él los quiere más todavía. 16 ¡Me alegro de poder confiar plenamente en ustedes!