David ndojukaséi Saúlpe
1 Upégui David oho oiko En-Gadi ñemo'ãháme.
2 Ou vove Saúl ñorãirõhágui filistéo kuéra ndive, oje'e chupe David oĩha En-Gadi héravape, yvy ojeiko'ỹháme. 3 Upérõ Saúl oiporavo 3.000 kuimba'e opa Israelgua apytégui ha oho David rekávo umi yvyty ijyvatevéva rupi. 4 Hape rupi oguahẽ peteĩ ovecha oñemongorahápe. Ijypýpe oĩ peteĩ itakua okañyháme David hendivegua ndive. Saúl oĩse sapy'a ñanáme ha oike pe itakuápe oĩ haguã. 5 Umi David ndive oĩva he'i chupe:
—Ko árape ojapo Ñandejára upe he'i vaekue ndéve: ome'ẽtaha nde pópe nde rehe ija'e'ỹvape. Ejapo rejaposéva hese.
Upérõ David oñemboja mbegue katu ha oikytĩ peteĩ Saúl ahoja pehẽngue. 6 Ha ojapopa vovénte ombyasy jey, 7 ha he'i hendive guápe:
—Ani ágã oheja Tupã ajapo mba'eve che ruvicha guasúre. Ha'e niko oiporavo vaekue chupe Israel ruvicha guasúrõ. Ha'e hína mburuvicha guasu, Tupã oiporavo haguére chupe.
8 Péicha David ojoko hendive guápe ha ndohejái chupe kuéra ondyry Saúl rehe. Saúl osẽvo pe itakuágui oho hapére. 9 Upérõ David osẽ hapykuéri ha osapukái chupe:
—Che ruvicha guasu, che ruvicha guasu!
Saúl oma'ẽ hapykuévo, ha David ojayvy henondépe, 10 he'ívo chupe:
—Mba'ére piko rejapysaka ñe'ẽ reíre, che ruvicha guasu? Oĩ he'íva ndéve ajaposeha nde rehe ivaíva. 11 Ko árape Ñandejára ne moĩ kuri che pópe amo itakuápe ha che ndorojukaséi, ha'égui che jupe Tupã nde poravo hague mburuvicha guasurã. 12 Ema'ẽ porãke che ruvicha guasu ko arekóva rehe che pópe. Kóva hína peteĩ nde ahoja pehẽngue ha ikatu vaerã mo'ã rojuka. Ko'ágã reikuaáma ndoroguasu apíri mo'ãiha ha ndajapo mo'ãiha nde rehe mba'eve ivaíva. Nde katu reiko che muña che juka haguã. 13 Ñandejára ta ñane reko ra'ã ha ha'e tojapo nde rehe upe ojapo vaerã! Che katu araka'eve namopu'ãi chéne che po nde rehe. 14 Oĩ niko ñe'ẽnga yma guive oñehendúva ha he'íva: “Tembiapo aña osẽ iñañávagui”. Upévare che namopu'ãi chéne che po nde rehe mba'eveichave ramo. 15 Ha hi'arive: Máva rapykuéri piko osẽ ra'e Israel ruvicha guasu? Mávape piko omuña oikóvo? Peteĩ jagua re'õngue, peteĩ tungusu. Upeichaguáma niko che ko'ágã! 16 Upévare, Ñandejára ta ñane reko ra'ã ha te'i mávapa ojavy: che térãpa nde! Ha'e tohecha che reko potĩ ha ta che pe'a nde pógui!
17 David oñe'ẽmba vove, Saúl osapukái:
—Nde piko hína che ra'y David, upe reñe'ẽva chéve?
Oñemoĩ hasẽ, 18 ha he'i chupe:
—Nde hína upe nde reko potĩva, remyengovia niko chéve iporãvape upe ivaíva ajapo vaekue nde rehe. 19 Ko árape rehechauka chéve rehekaha iporãva chéve guarã. Ñandejára niko che moĩ nde pópe ha nda che jukái. 20 Añetehápe ndaipóri avave ojuhúva hese ija'e'ỹvape ha ohejánteva oho ojuka'ỹ rehe chupe. Upévare Ñandejára tomyengovia ndéve upe iporãva rejapo vaekue che rehe! 21 Ko'ágã ahecha kuaáma ndetaha pe mburuvicha guasu, omyakã rapu'ãtava Israélpe. 22 Upévare aipota reme'ẽ chéve ne ñe'ẽ Ñandejára rérape, nerehundi mo'ãiha che ñemoñarépe, ha nerembogue mo'ãiha che rogagua réra.
23 David ome'ẽ iñe'ẽ Saúlpe. Upéi Saúl oho jey hóga guasúpe ha David ha hendivegua oho jey pe oñemo'ã porãháme.
David perdona la vida a Saúl
1 1 (2) así que cuando Saúl regresó de perseguir a los filisteos, le dieron la noticia de que David estaba en el desierto de Engadí. 2 2 (3) Entonces Saúl escogió a tres mil hombres de todo Israel y fue a buscar a David y los suyos por las peñas más escarpadas. 3 3 (4) En su camino llegó a unos rediles de ovejas, cerca de los cuales había una cueva en la que estaban escondidos David y sus hombres. Saúl se metió en ella para hacer sus necesidades, 4 4 (5) y los hombres de David le dijeron a este:
—Hoy se cumple la promesa que te hizo el Señor, de que pondría en tus manos a tu enemigo. Haz con él lo que mejor te parezca.
Entonces David fue a donde estaba Saúl, y con mucha precaución cortó un pedazo de su capa; 5 5 (6) pero después de hacerlo le remordió la conciencia 6 6 (7) y les dijo a sus hombres:
—¡El Señor me libre de alzar mi mano contra mi señor el rey! ¡Si él es rey, es porque el Señor lo ha escogido!
7 7 (8) De este modo detuvo David a sus hombres y no les permitió atacar a Saúl, que al salir de la cueva siguió su camino. 8 8 (9) Pero en seguida David salió de la cueva tras él, y le gritó:
—¡Majestad, Majestad!
Saúl miró hacia atrás, y David, inclinándose hasta el suelo en señal de reverencia, 9 9 (10) le dijo:
—¿Por qué hace caso Su Majestad a quienes le dicen que yo busco su mal? 10 10 (11) Como Su Majestad bien puede comprobar, el Señor puso hoy a Su Majestad en mis manos allá en la cueva, pero yo no quise matarlo, sino que le perdoné la vida, pues me dije que si usted es rey, es porque el Señor lo ha escogido.
11 11 (12) »Mire bien Su Majestad lo que tengo en la mano: es un pedazo de su capa, y bien pude haberlo matado. Con eso puede darse cuenta de que yo no he pensado en hacerle daño ni en traicionarlo, ni tampoco le he faltado. Sin embargo, usted me persigue para quitarme la vida. 12 12 (13) ¡Que el Señor juzgue entre nosotros dos, y me vengue de Su Majestad! Por lo que a mí toca, jamás levantaré mi mano contra usted. 13 13 (14) Un antiguo refrán dice: “La maldad proviene de los malvados”; por eso yo jamás levantaré mi mano contra Su Majestad. 14 14 (15) Además, ¿tras de quién ha salido el rey de Israel? ¿A quién está persiguiendo? ¡A mí, que soy como un perro muerto, o como una pulga! 15 15 (16) Por lo tanto, que el Señor decida y juzgue entre nosotros dos; ¡que sea él quien examine mi causa y me defienda de Su Majestad!»
16 16 (17) Cuando David terminó de hablar, Saúl exclamó:
—¡Pero si eres tú, David, hijo mío, quien me habla!
Y echándose a llorar, 17 17 (18) le dijo:
—La razón está de tu lado, pues me has devuelto bien a cambio del mal que te he causado. 18 18 (19) Hoy me has demostrado que tú buscas mi bien, pues el Señor me puso en tus manos y tú no me mataste. 19 19 (20) En realidad, no hay nadie que, al encontrar a su enemigo, lo deje ir sano y salvo. Por lo tanto, ¡que el Señor te pague con bien lo que hoy has hecho conmigo! 20 20 (21) Ahora me doy perfecta cuenta de que tú serás el rey, y de que bajo tu dirección el reino de Israel habrá de prosperar. 21 21 (22) Júrame, pues, por el Señor, que no acabarás con mis descendientes ni permitirás que mi familia se olvide de mí.
22 22 (23) David se lo juró a Saúl, y después de eso Saúl regresó a su palacio, en tanto que David y sus hombres se fueron a la fortaleza.